گان های آماده شده را توی پلاستیک می ریزد و پایش را از روی پدال چرخ بر میدارد. داروهای نجلا را می دهد و پوشکش را عوض می کند. نجلا 6 ساله است اما به دلیل ابتلا به بیماری های مختلف از جمله نارسایی کلیه و دفع پروتئین، پایین بودن تراکم استخوان، مشکل کبد و کیست کلیه، قادر به راه رفتن و انجام کارهای روزانه اش نیست.
مصطفی نگاهی به بلیت شیراز- اهواز می اندازد و می‌گوید:« حتی اگر هزارتا گان دیگه هم بدوزی فایده نداره و پولش جور نمیشه مادر، حالا که قراره از این جهنم خلاص بشم، لنگ لب تاپ و هزینه تحصیل‌ام» جمیله اشک‌هایش را با گوشه مینای عربی اش پاک می کند و می‌گوید :«اینجا، توی این قبیله، زن که باشی، خودت و بچه هایت کتک می خورید، تحقیر می شوید، گرسنگی می کشید اما حق اعتراض ندارید. حتی حق نداری که با وجود بدبختی و فقر، بچه دار نشوی! همین جوری بود که من الان مادر 5 تا بچه قد و نیم قدم که یکی شون هم مریضه. شوهرم 10 ساله مصرف کننده هروئینه و الان چند ماهه که خونه رو ترک کرده، تا بود، روزمون با کتک شروع می شد و با کتک  تموم می شد.
مصطفی رو اونقدر می‌زد که چند بار معلم‌ها بردنش پزشکی قانونی تا ثبت بشه تو پرونده اش، پسر بیچاره تو این شرایط درس خوند و دانشگاه دولتی شیراز، رشته مهندسی قبول شد، الان ترم اوله،به خاطر درسش باید لب تاپ داشته باشه، من اما پول ندارم براش بخرم، با چرخ خیاطی که موسسه مهرآفرین بهم داده، گان بیمارستانی می دوزم اما درآمد من با وجود خرج 5 تا بچه که یکیش هم بشدت بیماره اونقدری نیست که بتونم خرج تحصیل مرتضی رو هم بدم.»