خرج 4 بچه قد و نیم قد را با نظافت خانه‌های مردم می‌داد، آرتروز زانو داشت اما به هر جان کندنی بود کار می‌کرد؛ تا اینکه یک روز از بلندی افتاد و پاهایش شکست. دو قلوها را که باردار بود، شوهرش کارت یارانه و مختصر پس اندازشان را برداشت و برای همیشه رفت. مرضیه هم که پولی برای هزینه‌های درمان پایش نداشت، با دردش کنار آمد و لنگ شد. او هر کاری که باشد می کند، لیمو و گل زعفران پاک می‌کند، برای همسایه‌ها پیاز و سبزی سرخ می‌کند و گاهی هم غذا می‌پزد، درآمدش اما بسیار ناچیز است،
بچه هایش تغذیه مناسبی ندارند و سر کلاس از حال می‌روند. مردم محل گاهی از مسجد برایش اعانه جمع می کنند تا بتواند بچه‌هایش را به مدرسه بفرستد. مشکل بزرگ مرضیه اما خطر بی‌خانمانی است، ماه ها از موعد قرارداد خانه و زمانی که صاحب‌خانه برای جور کردن 20 میلیون تومان رهن داده بود گذشته. اگر مرضیه نتواند این پول را پرداخت کند، در سرمای زمستان با چهار بچه کوچک، آواره می‌شود.