بچم هنوز اسم نداشت که مجبور شدم بدمش به خانمی که می گفت از طرف بهزیستی آمده، چکار باید می کردم؟ پدرش، وقتی که باردار بودم، رفت و برنگشت. نه پول شیر خشک و پوشک داشتم نه حتی یه حوله نو که بپیچم دور بچم، اون خانم که منو از دوره بارداری می شناخت، از در بیمارستان بچه رو برد، حتی نذاشت یه دل سیر بغلش کنم،یه کاغذهایی داد و گفت امضا کن، منکه سواد درست و حسابی ندارم، از کجا می دونستم دروغ میگه و کارمند بهزیستی نیست.
 به خونه که برگشتم، مادر پیر و بیمارم که با من و سه تا بچم زندگی می‌کنه، با گریه گفت: «صاحبخونه گفته باید تخلیه کنیم، 8 ماهه که پول اجاره رو ندادیم و پول رهن رو عوض اجاره برداشته»
دنیا رو سرم خراب شد، از کجا باید پول رهن بیارم؟ با وجود سه بچه و یه مادر مریض و یه شوهر معتاد که مدام کتکم می زد و پول می خواست، نتونسته بودم از درآمد کلفتی توی خونه‌های مردم برای رهن و اجاره پول پس انداز کنم. وسائلم را جمع کردم، خونه محقر و نموری که توش نه تلویزیون هست و نه یخچال و نه فرش، جمع کردنش کار سختی نیست. آواره و در به در، مجبور شدم برم روستا، توی اتاقی که خاله‌ام موقت داده، اتاق، موش و سوسک داره و بچه‌ها می‌ترسن، بدتر اینکه چون توی روستا مدرسه نیست، از درسشون هم جا موندن. هوای اینجا سرد شده، نه بخاری دارم نه لباس گرمی که تن خودم و بچه‌ها کنم، هممون سرما خوردیم اما مجبورم برم شهر برای نظافت منزل»
باد سرد از پنجره شکسته اتاق تو می اومد، بچه ها چادر کهنه مادرشون را دورشون پیچیده بودن و می لرزیدن، از سمیه پرسیدم حالا می خواهی چکار کنی؟ ناامیدانه گفت:«صحابخونه 70 میلیون رهن خواسته، من اما همه چیزی که دارم، سه بچه بدون شناسنامه و محروم از تحصیلِ که تو عمرشون یه دست لباس نو نداشتن، یه مادر پیر و مریضِ که شب ها از درد ناله می کنه و پول داروهاش رو ندارم، داغ نوزادیِ که نمی دونم به کی فروخته شده و درد کمرِ و گردن و آوارگی»