گفت دوستم دارد، گفت مرا از این شهر کوچک، از خانه شلوغ و کم جای پدرم که نه می توانی یه شکم سیر غذا بخوری و نه یک دست لباس خوب بپوشی نجات می دهد. گفت برایم خانه و لباس های خوب و طلا می خرد و مرا به تهران می برد. گفتم، وای! چه زن خوشبختی خواهم شد در تهران! بدبختی هایم را در شلوغی خیابان هایش گم می‌کنم و در پاساژهای بزرگ و شیکش می‌چرخم و برای مادرم بلیط مشهد می‌گیرم. گفتم، یک نان خور از خانه پدر کشاورز و فقیرم کم می کنم و خودم زیر سایه شوهر، بعد عمری گوجه چینی و کارگری توی زمین های مردم، نفس راحت می کشم و مادر می شوم.
اما دریغ! که نه از خیابان ها و پارک ها و سینماهای تهران خبری بود و نه از شکم سیر و لباس نو.
 همه سهم من از پایتخت ایران، خانه ای 30 متری در حاشیه شهر بود و از شوهر، زندگی بخور و نمیر صدقه‌ای در غربت و شکم بالاآمده. هفت ماهه که حامله اش بودم،دخترم دُرسا را می گویم، همسر اول شوهرم آمد و مرا تهدید و نفرین کرد که الهی داغ بچه ات به دلت بماند! هر چه قسم خوردم که روحم خبرنداشت که متاهل است، باور نکرد.
برای نامردها، رها کردن زنِ صیغه ایِ غریب افتادهِ بی کس و کار، آسان ترین کار دنیاست. شوهرم رفت و حتی برای به دنیا آمدن دخترم هم نیامد، حالا نه پای رفتن به روستایمان در شیراز را دارم و نه جایی برای ماندن، پدرم گفته حتی اگر بمیرم هم نباید به روستایمان برگردم چون آنها جلوی در و همسایه و فامیل آبرو دارند. با دخترم در کارگاه تولید ماسک کارگری می‌کنم، حقوق دو میلیونی کارگری اما کفاف پرداخت افزایش اجاره و رهن خانه را نمی دهد. اگر نتوانم پولی که صاحبخانه خواسته را جور کنم، بیرونم می کند. از همه جا رانده و مانده ام و نمی دانم با غم غربت و دربه دری چکار کنم؟