خطوط عمیق صورتش شباهتی به زنی 30 ساله ندارد. به عکس چند کودک که در قابی شکسته نگاه می‌کند و می‌گوید:«قد کشیدن و بزرگ شدن هیچ کدامشان را ندیدم. شوهرم معتاد بود و خشن، کار نمی‌کرد و پولی برای خریدن حتی یک قوطی شیر خشک نداشتم.حسین، نوزاد بود که تحویل بهزیستی دادند، حسنا را هم مادرشوهرم برد. شوهرم که کارتن خواب شد، دخترم را پس فرستادند تا شرمنده دست‌های کوچک یخ زده از سرمایش شوم و چشم های از گرسنگی به گود نشسته اش»حسنا، روزها را در مهد مهر با کمک مددکار اجتماعی موسسه مهرآفرین می گذراند، و شب ها به خانه کنار من بر می گردد. طفلی دخترم شاهد آه و ناله من و مادر پیرم از بیماری و هزار رنج ناگفته دیگر است.