قطره‌های خون روی آینه شکسته شتک زده بود.رنگش پریده و لب‌هایش خشک بود. جمیله سراسیمه خودش را به اورژانس رساند و فریاد زد:« به دادم برسید بچه‌ام داره می‌میره! رگش را زده!» پانسمان تمام شد و رضا را به بخش کودکان منتقل کردند. دکتر، سری تکان داد و گفت: خودکشی بچه 9 ساله آخرالزمان است!
 جمیله اشک‌هایش را با گوشه مینای عربی‌اش پاک کرد و گفت:«بچه‌ام همیشه سردرد داشت! می‌گفت ‌انگار موجوداتی توی سرش راه می‌روند! گاهی حتی سرش را به دیوار می‌کوبید و با خودش حرف می‌زد. 8 ساله که بود روی خودش بنزین ریخت اما قبل از کبریت کشیدن، همسایه ها نجاتش دادند. دکتر می‌گفت باید از سرش عکس بگیرید و حداقل 10 جلسه پیش روانشناس ببرید. روم سیاه! نتونستم ببرم، اینم شد نتیجه اش»
به هوش که آمد، گریه می کرد و داد می زد که چرا نذاشتید بمیرم! چرا نذاشتید راحت بشم! گفتم رضاجان
تو همش 9 سال داری چرا اینکارو با خودت کردی؟
بغضش رو قورت داد و خیره با چشمانی نمناک نگاهم کرد چیزی اذیتش می کرد : چیزی که او را به خودکشی رسانده است که باید روانشناس آن را کشف کند.
شوهر جمیله او را طلاق داده و در عوض واگذاری حضانت بچه ها کارت یارانه را از او گرفته. جمیله تا قبل از کرونا از طریق پختن نان امرار معاش می‌کرد، بعدِ شیوع بیماری اما کارش را از دست داد. حالا که تصمیم دارد مجددا نان بپزد توان خرید حتی یک کیسه آرد با قیمت فعلی را ندارد. محل زندگی او و دو کودکش که هر دو بیمار هستند، سرپناهی نیمه مخروبه در حاشیه و بخش بیابانی شهر اهواز، بدون حمام و بدون دسشویی مناسب است.