صدیقه، زنی که دریا همه چیز را از او گرفت… جز امید

آدمی برای زنده ماندن و زندگی کردن باید وصل باشد، به آدمی، به خانه‌ای، اتاقی، پنجره‌ای. باید وصل باشد به ماندن، دل بسته کسی بودن و آرزو داشتن. صدیقه اما به هیچ چیز وصل نیست. هر چه عشق بود، هر چه صدا و خنده بود، همه در آن غروب گند بدشکل، در قعر تاریکی مدفون شد. 

هر زمان که صدیقه به دریا می‌رود تا برای شوهر و پسرش فاتحه بخواند، به این فکر می‌کند که آدمی صاحب هیچ چیز نیست و همه چیز فقط امانتی بوده که زمان و روزگار با بی رحمی پس گرفته. 

شوهر صدیقه ماهیگیر بود؛ روی قایق یکی از اهالی کار می‌کرد و گاهی هم پسر نوجوانش را با خود می‌برد تا کمکش کند. آن روز هم امیرحسین با او به دریا رفته بود.

 محمد و پسرش در مسیر برگشت بودند که دریا طوفانی شد، باران و تگرگ می‌بارید و موج‌های خشمگین سر به قایق می‌کوفتند و مسیرش را منحرف می‌کردند. 

صدیقه پریشان و نگران کنار ساحل زانو زده بود و دعا می‌کرد. ساعت‌ها گذشت، دریا آرام شد اما محمد و پسرش نیامدند. صدیقه و دخترش هر روز توی ساحل به انتظار بودند تا شاید گروه گشت خبری از عزیزانشان بیاورد. 

صدیقه زار می‌زد و طول ساحل را به دنبال تکه لباسی، کلاهی یا لنگه کفش آشنایی می‌گشت اما دریا خسیس شده بود و بی‌رحم. نه جنازه‌شان را پس داد و نه حتی نشانه‌ای که صدیقه به یادگاری بردارد. 

گذران زندگی برای او با زخمی ابدی در قلب و با دستان خالی دشوار شد و چون نتوانست اجاره خانه را پرداخت کند به خانه مادرش رفت. خانه کوچکی که با وجود برادر و بچه‌هایش، فضای مناسبی برای او و دخترش نگین نیست.

صدیقه شروع کرد به یادگیری حرفه خیاطی. هوش و پشتکارش به یاریش آمد تا بتواند در مدتی کوتاهی ماهر شود از تولیدی‌ها سفارش بگیرد، مشکل اما نداشتن چرخ صنعتی و ملزومات آن یعنی میز، قیچی، اتوی مخصوص و ... است. 

طبق برآورد او خرید هر آنچه برای شروع کار لازم است، نزدیک به ۴۰ میلیون تومان هزینه دارد. 

این مادر رنج کشیده و دل سوخته، برای احیای زندگی برای ادامه زیستن به خاطر دخترش، به حمایت شما خوبان امیدوار است.