مادری با دو کودک بیمار  در آستانه فصلی سرد

داشتنش کوتاه بود همچون درختی که تا دست زد، گنجشک‌هایش پریدند. مصطفی رفت و جای خالی‌اش توی خانه دم به دم گود و گودتر شد به اندازه چاهی عمیق و تاریک! 

مصطفی مرد خوبی بود. کارگری شریف، پدری مهربان و شوهری بلاکش که زندگی با او خوب تا نکرد. مصطفی مرد خوبی بود اما مساله دنیا خوبی و مهربانی نیست. مساله دنیا عدالت هم نیست که اگر بود، پدر بچه‌های بیمار مرضیه در جوانی سکته نمی‌کرد و نمی‌مرد. 

یکی از بچه‌های مرضیه نابینای مطلق است و دیگری اوتیسم دارد. مصطفی صبح تا شب جان می‌کند اما نمی‌توانست هزینه درمان بچه ها را بدهد و مهم تر از آن، سرپناه مناسبی برای خانواده‌اش فراهم کند. آنها گوشه حیات خانه برادر مصطفی توی اتاقکی با هزار منت و نارضایتی زندگی می‌کردند تا شاید مصطفی بتواند منزل کوچکی که در در حیات خانه ای قدیمی و تخریب شده را که در حال ساختش بود تمام کند که نتوانست. غصه اینها بود که عاقبت قلب او را ایستاند و نفسش را گرفت.

مصطفی که رفت، همسر برادرش، مرضیه و بچه‌هایش را از خانه بیرون کرد و آنها مجبور شدند به همان خانه ناتمام نقل مکان کنند.

 خانه آب لوله کشی ندارد، شیرالات ندارد، فاقد آبگرم کن، پنجره، سینک ظرف شویی و .... است. مرضیه و بچه‌های کوچکش با آب لوله توی حیات حمام می‌کنند، کار شستن ظرف و لباس و آشپزی هم همان‌جا انجام می‌شود که باعث شده بچه‌ها مکرر سرما بخورند. 

با رسیدن فصل سرما ادامه این وضعیت برای مرضیه و بچه‌هایش ناممکن می‌شود و او از این بابت بسیار نگران است. انجام کار لوله‌کشی و تجهیز سایر موارد گفته شده، ۳۰ میلیون تومان هزینه دارد.

 حمایت شما از این مادر، کمک بزرگی به او و بچه‌هایش در آستانه فصل سرد می‌کند.