با توجه به تكميل فرايند درمان زنان معتاد متجاهر ساكن در كمپ شفق و ترخيص يا انتقال آنان به مراكز بهاران شهرداري تهران يا مراكز ماده ١٥ بهزيستي، این كمپ به مركزي براي نگهداري مردان معتاد متجاهر تغيير كاربري يافت. درحالی‌که از ابتدا قرار شد شفق پل ارتباطی میان مراکز کارآفرینی و جامعه‌پذیری زنان متجاهر شهرداری که بهاران نام گرفته بود، بماند، اما پس از گذشت چهار ماه، شفق دوباره مردانه شد. دکتر محمدرضا آذرنیا، رئیس شورای هماهنگی ستاد مبارزه با مواد مخدر، در گفت‌وگو با «شرق» درباره دلیل تغییر کاربری شفق گفت: کمپ شفق به عنوان اولین مرکز زنان ماده ١٦ از تاریخ ١٠ آذرماه سال ٩٤، با همکاری دانشگاه فعالیت خود را آغاز کرد و ٤٠١ نفر از زنان معتاد متجاهر در آن پذیرش شدند. قرار شد تلاش شود این زنان بعد از این مدت که تحت درمان هستند، به خانواده‌هایشان بازگردانده شوند و آنهایی که فاقد خانواده هستند و دوره درمانشان طی شده، برای درمان تکمیلی به مراکز بهاران منتقل شوند. بنابراین از روز اول، تیم‌های مددکاری ما تمام توان خود را صرف این کردند که افراد پس از سم‌زدایی به خانواده بازگردند. رسالت ما بازگرداندن این افراد به خانواده و در جریان قرارگرفتن خانواده آنها از وضعیتشان بود تا خانواده‌هایشان این زنان را مدیریت کنند. نتیجه این اقدامات پربار بود و از ١٠ آذر تا ٣٠ فروردین که حدود چهارماه و ٢٠ روز طول کشید، بخش مددکاری شورای هماهنگی ستاد مبارزه با مواد مخدر به برخی از خانواده‌ها متصل شد. بعضی از زنان که طلاق گرفته بودند، با همسرانشان رایزنی و حتی مجددا صیغه عقد جاری شد و برای بقیه نیز خانواده‌ها آمدند و با هماهنگی دستگاه قضائی تحویل خانواده شدند». آذرنیا تصریح کرد: «در مدت اقامت در شفق، عده‌ای از این افراد مشمول این پروسه شدند. اما ٢٧ نفر از این افراد که متادون مصرف نمی‌کردند و مواد محرک مصرف می‌کردند، فاقد خانواده بودند و خانواده‌هایشان سراغشان نیامده بودند؛ این تعداد تحویل بهاران شدند و کلا ٨٠ زن باقی ماندند؛ ٨٠ نفر که تا ٢٩ فروردین ماه درمانشان تمام شده بود و انتظار داشتند آنها را جابه‌جا کنیم. آنها حتی حاضر نبودند به مراکز بهاران بروند و فضای کمپ شفق هم برایشان تکراری شده بود. ما چندین جلسه با آنها گذاشتیم و از آنها خواستیم در مراکز دیگری به صورت داوطلبانه مستقر شوند تا خانواده‌هایشان حاضر به پذیرش آنها شوند. در غیر این‌ صورت مجبور بودیم آنها را برابر حکم قضائی، چون درمانشان تمام شده بود، به دی‌آی‌سی‌ها و مراکز کاهش آسیب ارجاع دهیم که اگر به مراکز کاهش آسیب می‌رفتند، ممکن بود فقط یک‌ مرتبه مراجعه کنند و دوباره به چرخه باطلی که گرفتارش بودند بازگردند». رئیس شورای هماهنگی ستاد مبارزه با مواد مخدر تصریح کرد: «ما با بهزیستی هماهنگ کردیم و کمپ‌های مختلف را دیدیم. دو کمپ بسیار آبرومند با ظرفیت‌های ٤٠نفره در شهریار برای این افراد در نظر گرفتیم. یکی از این مراکز متعلق به آقای فارسی است و نمایندگی کل مراکز غرب تهران را دارد و مرکز دیگر هم در شهریار با مدیریت خانم نیازی که مجوز درمان زنان ماده ١٥ را داشتند. زنان را با میل باطنی تحویل این مراکز دادیم. هدف ما دورکردن این زنان از مراکز آسیب بود». آذرنیا افزود: پس زنان شفق به سه قسمت تقسیم شدند. قسمت اول به خانواده‌ها تحویل داده شدند، گروهی به بهاران تحویل شدند و ٨٠ نفر را به مراکز ماده ١٥ تحویل دادیم. وی در پاسخ به این سؤال که آیا ما در آینده زنان متجاهر نخواهیم داشت و تکلیف آنها چه خواهد شد، گفت: در مدتی که افراد را به خانواده‌ها متصل کردیم، پلیس کسی را جایگزین آنها نکرد. پلیس در برج ١١ اگر ٢٠ نفر به خانواده تحویل شدند، کسی را جایگزین این ٢٠ نفر نکرد و این ظرفیت خالی بود. مجموعه شورای هماهنگی استان به این نتیجه رسید ظاهرا زنان کف خیابان همین تعداد بودند و دیگر کسی نیست که جمع‌آوری شود. من خودم به دروازه‌غار رفتم و دیدم تعدادی زن هنوز به طور پراکنده وجود دارند. در ٣٠ فروردین سال جاری جلسه شورای هماهنگی تشکیل شد و به این نتیجه رسید با توجه به اینکه ظرفیت زیادی از شفق خالی است و پلیس هم نتوانسته افرادی را به کمپ منتقل کند، این ظرفیت معطل و شفق خالی مانده و برای همین بهتر است این مرکز تبدیل به کمپ مردانه شود اما یک ظرفیت صدنفره از مراکز ماده ١٥ به زنان متجاهر تخصیص داده شود. از این به بعد اگر پلیس، زن معتاد متجاهری را بگیرد، به این مراکز تحویل می‌دهد». آذرنیا در پایان خاطرنشان کرد در حال حاضر ٤٠٠ مرد معتاد متجاهر در کمپ شفق مستقر هستند و ظرفیت این مرکز پر شده است. وی همچنین در پاسخ به این سؤال که چه تعداد از افراد موردنظر به بهاران تحویل داده شده‌‌اند نیز گفت: از چهارهزارو ٥٠٠ معتاد فقط ٧٤٠ نفر تا ٣١ فروردین ماه امسال به بهاران رفته‌اند. یعنی ١٥ درصد از جمعیت مخاطب ما به بهاران رفتند». تلاش برای صحبت با معاون اجتماعی شهرداری تهران و طرح سؤال به جایی نرسید. سؤال‌هایی که مدنظر روزنامه «شرق» بود، جواب‌های ساده‌ای دارند. قصه این است؛ شهرداری برای پذیرش زنان و معتادان متجاهر در بهاران سه شرط گذاشته است؛ سه شرطی که می‌گوید معتادانی که به بهاران تحویل می‌شوند شهرستانی نباشند و معتاد تهرانی باشند، دوم اینکه کسانی که مصرف متادون دارند قبول نمی‌شوند و سوم اینکه این افراد پس از سم‌زدایی باید به صورت تمایلی به بهاران بروند. سؤال این است: این اولین بار است که برای بیمار جغرافیا مطرح و نسبت به جغرافیا برای درمان بیمار امکانات ارائه می‌شود. این در حالی است که حدود ٦٠ درصد از معتادان تهران، شهرستانی هستند و حدود ٥٠ درصد نیز مصرف متادون دارند. از طرفی هم اگر این افراد با پای خودشان به مراکز می‌آمدند، دیگر مصداق ماده ١٦ نبودند. پس فلسفه وجودی بهاران چیست؟ نتیجه این ماجرا چیست؟ با وجود اینکه شهرداری بیش از ٢٠ مرکز خود را آماده کرده و به گفته حجت‌الاسلام امرودی، این مراکز، بیش از دو هزار نفر ظرفیت خالی دارند، اما بهاران خالی است و متجاهران کم‌کم به خیابان بازمی‌گردند.