کودکان کیف های مدرسه فردا را بسته بودند و خواب صبحی دیگر با همکلاسی ها را می دیدند شاید . مادران برای نهار فردا آماده می شدند . پدران برای کار روزی دیگر . و هیچکدامشان آماده ی رفتن نبودند . صبحی که می توانست به آفتاب روشن شود، به شب طلوع کرد . مدرسه چند نفر را ندارد. چندین سفره بدون بوی غذای مادر می ماند و خانه هایی که پدر دیگر شب ها درش را باز نمی کند . جانٍ تمام وطنم لرزید . تمام بار این درد را واژه تسلیت تاب نمی آورد . سرزمینم ... دلت را روشن می خواهم .