شهر اسباب بازی‌های مهرآفرین، قفسه کوچکی است در کنج واحد مددکاری اجتماعی اما همین قفسه کوچک، کانون آرزوها و شادی بخش قلب کودکانی است که از هر روز از مسیرهای دور و نزدیک، همراه مادران خود برای دریافت خدمات مختلف به ساختمان مرکزی موسسه خیریه مهرآفرین می‌آیند.
برای بسیاری از این کودکان داشتن اسباب بازی آرزویی دور از دسترس است و وقتی مددکار اجتماعی به آنها می‌گوید می‌توانند از شهر اسباب بازی برای خود عروسک یا ماشینی بردارند از ذوق بال درمی‌آورند.
فرشته غلامی ثانی، مددکار اجتماعی درباره جرقه اولیه راه اندازی این بخش می‌گوید:
«قبل از شهر اسباب بازی‌ها واحد انبار اسباب بازی‌هایی را که یاوران اهدا می‌کردند به کودکان می‌دادند. مثلاً مادرانی که برای گرفتن خوار و بار می‌آمدند اگر کودک داشتند به آنها اسباب بازی داده می‌شد.
من بعضی روزها می‌رفتم و اسباب‌ بازی‌های خرده ریزی که به انبار می‌آمد را می‌گرفتم، آن‌هایی که خراب بود را حتی الامکان درست می‌کردم، بعضی از عروسک‌هایی که پاره بود را می‌دوختم ودر یک طبقه از کمد دیواری می‌گذاشتم.»
این مددکار اجتماعی با عشق و انگیزه خود ایده شهر اسباب بازی را گسترش داد: «کمی بعد، وسایل کل کمد دیواری را بیرون آوردم، مرتب کردم و یک طرف کمد دیواری با این کار خالی شد. دیگر هر روز می‌رفتم انبار و درخواست اسباب بازی داشتم. به من می‌گفتند باید درخواست بزنی و من می‌گفتم آن خوب‌ها را نمی‌خواهم همان خرده ریزها را بدهید .خرده ریزها یک گونی می‌شد که بعد از ساعت کاری می‌نشستم دانه دانه اسباب بازی‌ها را مرتب می‌کردم و می‌چیدم توی کمد.»
خانم غلامی می‌گوید: « تا قبل از شهر اسباب بازی‌ها کودکان، واحد مددکاری اجتماعی را واحدی اداری می‌دانستند اما حالا کودکان با شوق به واحد مددکاری اجتماعی می‌آیند تا اسباب بازی دریافت کنند.»
در حال حاضر کودکانی که جهت ویزیت روان شناس به موسسه مراجعه می‌کنند، یا پیشرفت تحصیلی داشته‌اند، با معدل خوب قبول شدند،
یا اینکه نقاشی می‌کشند و به مددکار می‌دهند از شهر اسباب بازی‌ها قطعه مورد علاقه خود را انتخاب می‌کنند.
این مددکار اجتماعی ادامه می‌دهد: «گاهی اگر کودکی در جلسه مشترک با خانم دکتر جعفری سرپرست واحد مددکاری شرکت کند، جهت تشویق کودک به او اسباب بازی داده می‌شود.
بعضی اوقات هم وقتی مددکار به اتفاق روانشناس جهت ویزیت به منزل مددجو می رود، مددکار اجتماعی با کودک بازی می‌کند تا کودکان دیگر در منزل تحت ویزیت روان درمانگر قرار گیرند.
البته کودکانی که می‌خواهند به بهزیستی منتقل شوند هم در واحد مددکاری اجتماعی با آنها بازی می‌کنم که خاطره خوشی از اینجا داشته باشند؛
یا وقتی مادران در جلسات روانشناسی یا کلاس‌های آموزشی شرکت می‌کنند کودکان‌شان در شهر اسباب بازی‌ها سرگرم بازی می‌شوند.»
خانم غلامی می‌گوید: «الان دیگر از انبار، خودشان گونی گونی اسباب بازی می‌آورند، من هم دانه دانه جداسازی می‌کنم و مرتب در کمد قرار می‌دهم.
اما ای کاش یک اتاق مخصوص شهر اسباب بازی‌ها بود که اسباب بازی‌ها را در آن می‌چیدم تا کودکانی که مراجعه می‌کنند در آنجا به راحتی بازی می‌کردند و نقاشی می‌کشیدند.»